Marceli Langowski, urodzony około 1817 roku w Ostrołęce, to postać, która na trwałe wpisała się w historię medycyny polskiej. Jako pionier leczenia inhalacjami w naszym kraju, przyczynił się do rozwoju terapii, które miały na celu poprawę zdrowia pacjentów.
Jego praca oraz badania, a także podejście do medycyny, pozostawiły znaczący ślad w polskiej nauce medycznej, co sprawia, że staje się on wzorem dla współczesnych lekarzy.
Marceli Langowski zmarł w 1878 roku, pozostawiając po sobie dziedzictwo, które do dziś inspiruje kolejne pokolenia fachowców w dziedzinie medycyny.
Życiorys
Marceli Langowski był synem Walentego, który prowadził aptekę w Kaliszu. Swoją edukację rozpoczął w Paryżu, jednakże dyplom lekarza uzyskał w Moskwie. W czasie studiów we Francji zainteresował się metodami leczenia inhalacjami oraz stosowaniem wód mineralnych. W 1846 roku rozpoczął pracę jako lekarz w dóbr włodawskich.
W 1852 roku Langowski powrócił do Warszawy, gdzie zajął się medycyną, pełniąc w latach 1857-1865 ważne stanowisko lekarza w Szpitalu św. Ducha. Jego praca w tym okresie była niezwykle istotna w kontekście rozwoju nowoczesnej medycyny w Polsce.
Współpraca z Ignacym Baranowskim okazała się kluczowa dla jego kariery. W 1866 roku razem z nim założył pierwszy w kraju gabinet inhalacyjny, który znajdował się na Krakowskim Przedmieściu. Z czasem przeniesiono go do Pałacu Pod Czterema Wiatrami w Warszawie.
Gabinet inhalacyjny, który wyposażono w najnowocześniejszą aparaturę sprowadzoną z Francji, zyskał dużą popularność wśród mieszkańców Warszawy, zwłaszcza w drugiej połowie XIX wieku, stając się miejscem, gdzie nowoczesne metody terapii były dostępne dla szerszej publiczności.
Publikacje
Marceli Langowski był znanym autorem, który publikował swoje artykuły w warszawskich pismach specjalistycznych, takich jak „Gazeta Lekarska” oraz „Pamiętnik Towarzystwa Lekarskiego Warszawskiego”. W swoich pracach poruszał różnorodne tematy medyczne, w tym szczególnie zagadnienia związane z zapaleniem krtani. Jego osiągnięcia obejmowały również wyniki leczenia schorzeń górnych oraz dolnych dróg oddechowych z wykorzystaniem inhalacji.
- Zropienie błony śluzowej krtani oraz ropień chrząstki, który doprowadził do obrzękłości nadgłości (Epiglottis). Publikacja ta ukazała się w Pamiętniku Towarzystwa Lekarskiego Warszawskiego w 1855 roku, tom XXXIII, numer 1, strony 37-44,
- O inhalacjach i użyteczności tej metody leczenia, artykuł opublikowany w Gazecie Lekarskiej w 1869 roku, tom VI, numer 43, strony 722-724,
- Sprawozdanie z ruchu chorych leczonych sztucznymi wodami mineralnymi w Instytucie przy Krasińskim ogrodzie, a także tych, którzy z inhalacji korzystali, z roku 1870, opublikowane w Gazecie Lekarskiej, 1870, rok V, tom IX, numer 22, strony 340-344.
Langowski był również encyklopedystą, autorem haseł medycznych dla 28 tomowej Encyklopedii Powszechnej Orgelbranda, która wydana została w latach 1859-1868. Jego nazwisko widnieje na liście autorów tej encyklopedii w pierwszym tomie, opublikowanym w 1859 roku.
Przypisy
- Akt małżeństwa Marcelego Langowskiego. metryki.genealodzy.pl. [dostęp 15.10.2019 r.]
- a b c Kierzek 2007.
- Praca zbiorowa 1859.
Oceń: Marceli Langowski